Wklepuję na fejsa komunikat, że to koniec, że umarł nagle i niezapowiedzianie, że nie miałam okazji poznać własnego ojca, ponieważ on wolał wĂłdę. I jabole, i browary, i pewnie nawet denaturat, bo był uzależnionym typu menela, ktĂłry zasrywa sobie nogawkę spodni, śmierdzi w autobusie i zalega na dworcach. Potem usuwam to o denaturacie oraz dworcach. Piszę, że ojciec zmarł nagle i że mi smutno. Po chwili dodaję: "Choć już wiele lat temu mi zabrały go demony plątające się po jego trzewiach i głowie. Nie znaliśmy się - spotykałam głĂłwnie tego z trzewi i głowy, ktĂłry podpowiadał mu, co robić. Że poza wĂłdką jest tylko strach, że nic nie warto. Żeby dał sobie spokĂłj. Tato, przykro mi, że tak się stało. Dzięki Tobie uczę się wspĂłłczuć. Może to taki ostatni prezent, od Ciebie dla mnie". Słowo "tato" kłuje w oczy, ale w całą resztę przez chwilę wierzę. Potem zostaje tylko to kłucie. "Tato", "papo", "papko", językowe narzędzia tortur.